W poniedziałek 9 listopada odbyło się spotkanie przedstawicieli sektora mleczarskiego z Rządowym Centrum Bezpieczeństwa oraz Centrum Zarządzania Kryzysowego MRiRW w sprawie włączenia sektora mleczarskiego w skład Infrastruktury Krytycznej.

Branża już w marcu zgłosiła Premierowi Mateuszowi Morawieckiemu potrzebę wprowadzenia zakładów mleczarskich i zależnych w skład Infrastruktury Krytycznej, by w ten sposób zapewnić ciągłość produkcji i odbioru surowca od rolników.

Obecnie w PL mamy 127 „operatorów” infrastruktury, którzy zapewniają kluczowe usługi dla ciągłości funkcjonowania państwa.

Jednakże w przypadku sektora rolnego to MRiRW decyduje o tym, czy i jakie przedsiębiorstwo będzie włączone do IK.

Podczas spotkania podniesiono kilka najistotniejszych problemów, m.in. zapewnienie ciągłości funkcjonowania, sprawnego przemieszczania się pracowników zakładów mleczarskich w sytuacji pełnego lockdown lub stanu wyjątkowego.

Przedstawiciele sektora ustalili, że za pośrednictwem Porozumienia dla mleczarstwa przekażą ministerstwu wszystkie swoje oczekiwania oraz zapisy, jakie powinny znaleźć się kolejnej „Tarczy covidowej” .

Co to Infrastruktura Krytyczna? Poniżej wyjaśniamy

„Współcześnie bezpieczeństwo infrastruktury krytycznej nie tylko stanowi podstawę działania państwa, ale wręcz jest warunkiem sine qua non jego funkcjonalnego istnienia. W związku z tym administracja publiczna podejmuje działania, których zadaniem jest jak najskuteczniejsza ochrona usług, bez których trudno sobie wyobrazić nowoczesne państwo. Jednym z kluczowych elementów tych działań jest niewątpliwie stworzenie odpowiedniego otoczenia regulacyjnego. Prawodawstwo w zakresie infrastruktury krytycznej musi zmierzyć się z trzema głównymi wyzwaniami:

– przewidzeniem rodzaju i intensywności potencjalnego kryzysu mogącego negatywnie wpłynąć na infrastrukturę krytyczną,
– zapewnieniem odpowiednich narzędzi reakcji na kryzys,
– zachowaniem proporcjonalności stworzonych narzędzi, poprzez maksymalizację ochrony bezpieczeństwa publicznego i minimalizację negatywnego wpływu na wolności jednostek.

Tegoroczna pandemia choroby COVID-19 wywołanej wirusem SARS-CoV-2 stała się, obok powodzi z 1997 r., jest jedną z najtrudniejszych praktycznych prób dla polskiego systemu zarządzania infrastrukturą krytyczną w III RP. Podstawową regulacją w oparciu o którą funkcjonuje ten system jest ustawa z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. 2019 poz. 1398 z późn. zm.), w której wyróżniono jedenaście kategorii systemów mających wpływ na bezpieczeństwo państwa. Tymi systemami są:

– zaopatrzenia w energię, surowce energetyczne i paliwa;
– łączności;
– sieci teleinformatycznych;
– finansowe;
– zaopatrzenia w żywność;
– zaopatrzenia w wodę;
– ochrony zdrowia;
– transportowe;
– ratownicze;
– zapewniające ciągłość działania administracji publicznej;
– produkcji, składowania, przechowywania i stosowania substancji chemicznych i promieniotwórczych, w tym rurociągi substancji niebezpiecznych.

Co istotne nie każdy obiekt związany z wymienionymi systemami jest automatycznie obiektem infrastruktury krytycznej. Kwalifikacja odbywa się na podstawie szczegółowych kryteriów o charakterze systemowym i przekrojowym, gdzie głównym czynnikiem jest znaczenie dla funkcjonowania państwa i zaspokajanie potrzeb obywateli. Zarówno te kryteria, jak i ostateczna lista obiektów zakwalifikowanych, jako infrastruktura krytyczna, nie mają charakteru powszechnie jawnego.”

Pełna treść informacji na temat Infrastruktury Krytycznej w okresie pandemii:

(https://instytut-sienickiego.pl/2020/08/21/ochrona-ciaglosci-funkcjonowania-infrastruktury-krytycznej-w-obliczu-kryzysu-epidemicznego-covid-19/)”